Koszty części socjalno-biurowej jako element nowej inwestycji. Wyrok WSA w Rzeszowie

Wyrokiem z 20 maja 2025 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, która ograniczała zakres kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji jedynie do tych, które – zdaniem organu – bezpośrednio wpływają na zwiększenie zdolności produkcyjnej przedsiębiorstwa.

Sprawa dotyczyła naszego Klienta - spółki realizującej inwestycję na podstawie decyzji o wsparciu, wydanej zgodnie z ustawą o wspieraniu nowych inwestycji. W ramach inwestycji spółka poniosła m.in. wydatek na nabycie zabudowanej nieruchomości gruntowej, w skład której wchodziły hale produkcyjne, hale magazynowe oraz część socjalno-biurowa. Nabycie miało miejsce po uzyskaniu decyzji o wsparciu i dotyczyło terenu objętego tą decyzją.

We wniosku o interpretację podatkową Spółka zwróciła się z pytaniem, czy całość poniesionych kosztów – obejmująca także część socjalno-biurową – może zostać uznana za koszt kwalifikowany w rozumieniu § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej udzielanej niektórym przedsiębiorcom na realizację nowych inwestycji, wpływający na limit zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko spółki za prawidłowe jedynie częściowo. Za koszt kwalifikowany uznał wyłącznie te wydatki, które jego zdaniem mają bezpośredni wpływ na proces produkcji – tj. koszty nabycia części nieruchomości obejmującej hale produkcyjne i magazynowe. W odniesieniu do części socjalno-biurowej (obejmującej m.in. biura, szatnie, salę konferencyjną i jadalnię) organ zajął stanowisko, że brak jest podstaw do uznania ich za koszty kwalifikowane, ponieważ nie realizują celu nowej inwestycji, jakim ma być zwiększenie zdolności produkcyjnych.

Stanowisko to zostało zakwestionowane przez spółkę w skardze do WSA. Skarżąca zarzuciła organowi naruszenie przepisów prawa materialnego oraz procesowego, w tym m.in. błędną wykładnię § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej oraz art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT, a także pominięcie argumentacji i orzecznictwa wskazującego na szersze rozumienie kosztów kwalifikowanych. W ocenie Spółki przepis ten nie wprowadza żadnego kryterium „celowościowego” ograniczającego kwalifikowalność wyłącznie do wydatków produkcyjnych – liczy się rodzaj wydatku, jego związek z inwestycją oraz zgodność z decyzją o wsparciu.

WSA w Rzeszowie w całości podzielił stanowisko skarżącej. Sąd jednoznacznie wskazał, że katalog kosztów kwalifikowanych, określony w § 8 ust. 1 Rozporządzenia, ma charakter zamknięty, ale obejmuje różne kategorie kosztów inwestycyjnych. W ocenie sądu, literalna wykładnia przepisów prowadzi do jednoznacznego wniosku, że brak jest podstaw do selekcjonowania tych kosztów według ich „funkcji” w strukturze obiektu inwestycyjnego.

Co istotne, sąd przypomniał, że cechy nowej inwestycji takie, jak zwiększenie zdolności produkcyjnej, są weryfikowane już na etapie wydania decyzji o wsparciu – nie mogą być następnie wtórnie oceniane przy kwalifikowaniu kosztów. Wydatek, który mieści się w kategoriach wskazanych w przepisach i został poniesiony na realizację inwestycji zgodnie z decyzją, jest kosztem kwalifikowanym – niezależnie od tego, czy dotyczy hali produkcyjnej, czy zaplecza biurowego lub socjalnego.

Sąd zaakcentował również, że prowadzenie działalności gospodarczej w nowym zakładzie bez odpowiedniego zaplecza biurowego i socjalnego byłoby niemożliwe z punktu widzenia obowiązujących przepisów prawa pracy oraz organizacji procesu produkcji. Tym samym także te elementy obiektu inwestycyjnego służą realizacji działalności objętej wsparciem i powinny być traktowane jako integralna część inwestycji.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wpisuje się w utrwaloną linię orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego (m.in. II FSK 527/23, II FSK 961/20), która potwierdza konieczność ścisłego stosowania wykładni literalnej w odniesieniu do ulg i zwolnień podatkowych, a także zakaz dowolnego zawężania katalogów wydatków objętych pomocą publiczną przez organy interpretacyjne. Katalog kosztów kwalifikowanych zawarty w § 8 rozporządzenia ma charakter enumeratywny, a nie celowościowy – nie daje organowi swobody uznania, które wydatki są „bardziej” lub „mniej” związane z produkcją. Co więcej, część socjalno-biurowa to niezbędny komponent funkcjonowania nowoczesnego zakładu – nie można jej marginalizować jako „pozaprodukcyjnej”.

Wyrok ten ma istotne znaczenie praktyczne dla wszystkich przedsiębiorców korzystających ze zwolnień podatkowych w ramach decyzji o wsparciu.